მეგობრებო, დავეხმაროთ მძიმედ დაავადებულ, მარტოსულ ბავშვებს, რათა საქართველოში მათთვის მუდამ ბრწყინავდეს მზე და მეგობრების ღიმილი!

შეხედეთ, ამ გაბრწყინებულ თვალებს! ბავშვების სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა

ამ ბედნიერი ქართველი ბავშვების ღიმილი ჩერნოვეცკის ფონდის საჩუქარია ქველმოქმედებს! შენ ამას იმსახურებ, მეგობარო! ეს შენი ჯილდოა!

„ვერაფერს ვამბობ. ხედავთ, ყველა სიტყვა დამავიწყდა. მაცადეთ, ცრემლებს მოვიწმინდავ და მოვიფიქრებ რამეს, რა უნდა გითხათ... ჯერ ვერც ვიჯერებ, რომ ეს ჩემია! ნუთუ, დავიმსახურე? გულზე ხელი დამადე, ეხლა ამომივარდება! არ ვიცი, ყველა სიტყვა დამავიწყდა! უბრალოდ, ამას ვერავინ დაიჯერებს. თქვენ დაიჯერებდით, თქვენთვის კომპიუტერი რომ ეჩუქებინა ვინმეს? ის ხომ ძალიან ძვირია?!“ ამ წუთას, თქვენ სიტყვები კი არ წაიკითხეთ, არამედ დაინახეთ პატარა ბიჭუნას წმინდა, ნამდვილი, გულწრფელი ემოციები. სულ რაღაც ორი კვირის წინ, მას არაფრის სწამდა. ახლა კი იცის, რომ მთავარია გულით მოინდომო, და ღმერთი პირადად გამოგიგზავნის საჩუქრებს.

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა მარიკოშას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! მარიკოშა: გახსოვს, ძალიან რომ გთხოვეთ სკოლისთვის ახალი ტანსაცმელი და წიგნები. დედამ თქვა, რომ ფული არ ჰქონდა ამ ყველაფრის საყიდლად. შენ კი მითხარი, რომ მექნება ყველაფერი! და იცი, მე კი ვიცი, რომ დედა ყოველთვის სიმართლეს ამბობს, მაგრამ ახლა, შენ გაიმარჯვე! ახლა ყველაფერი მაქვს, რაზეც ვოცნებობდი. ლამაზი კაბები, თმის სამაგრები და ნახე, როგორი წიგნები მომიტანეს! ახლა, მეც ლამაზად მაცვია და ვიპრანჭები, სხვა გოგონებივით. თან იცით, სარკეშიც ხშირად ვიყურები და ვიკეთებ სხვადასხვა ვარცხნილობას. ადრე, სარკეში ჩახედვა სულაც არ მიყვარდა. მე ხომ, განსხვავებული ვარ სხვებისგან!

გაიღიმეთ მეგობრებო! სულში ჩაიხუტეთ ალექსი! ეს ხომ თქვენ გააბედნიერეთ პატარა! და მისი ღიმილი თქვენ გეკუთვნით.

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა მარიამს! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! მარიამი: ოქროს ველოსიპედი მაქვს! ისე ანათებს, თითქოს, მართლა ოქროსგან იყოს გაკეთებული! შეხედე! დიდი ხარ, თორემ შენც გათხოვებდი! იცი, რა კარგად ვატარებ? საშინაო დავალების კეთებას როგორც კი მოვრჩები, მაშინვე სასეირნოდ მივდივარ ხოლმე! მალე, ისე კარგად ვისწავლი ტარებას, რომ დამატებითი ბორბლებიც არ დამჭირდება და ვიქნები დიდი გოგო! როგორ გამახარეთ! ღმერთო! ფერიც კი გამოიცანით! ჩემი საყვარელი ფერია ყვითელი. ჩემი ახალი ველოსიპედი, ყვითელი კი არა, ოქროსფერია, უფრო! ყველას უდიდეს, ოქროს მადლობას გიხდით!

ნიკა: ჩემს მეგობრებს სულ ვეხვეწებოდი ველოსიპედი ეთხოვებინათ ჩემთვის. დაიწყებდნენ ხოლმე: "აი, ახლა მე უნდა დავჯდე, მერე გათხოვებ, უკვე სახლში მივდივარ." მიზეზი არ ელეოდათ. ახლა კი, ყველაზე სწრაფი ველოსიპედი ჩვენ გვაქვს. აბა, გაბედოს ვინმემ და მთხოვოს - არ მივცემ! მხოლოდ ჩემს და-ძმას ვათხოვებ. ბურთიც მომიტანეს, მაგარი სპორტული ფორმა და ფეხსაცმელი! თუ ვინმე არ მიცნობს და შორიდან დამინახავს, ​​იფიქრებს, რომ ნამდვილი ფეხბურთელი ვარ.

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ნიკას და ლიკას! ის თქვენ გიღიმით! ჯერ არ გადაგვიწყვეტია, ვინ რომელ სართულზე დაიძინებს. ამის გამო ჯერ არ გვიჩხუბია. ჯერ უნდა მოვიფიქროთ, ვინ დაიძინებს მეორე სართულზე, მე თუ ლიკა. იმხელაა ეს საწოლი, ნამდვილი ციხესიმაგრე! ერთმანეთთან სტუმრად სიარულიც შეგვიძლია. მეორე სართულიდან გადავხედავ ხოლმე და ვეტყვი: „მოდი, მესტუმრე, ლიკა“. ლიკა კი მიპასუხებს: „ჯობია შენ ჩამოხვიდე, მე ვერ ამოვალ“. რა სახალისო იქნება!

ძალიან მჭირდება კომპიუტერი! მის გარეშე, ვერ შევასრულებ დაპირებას, რომელიც დედას მივეცი: ვისწავლო და თავად ვიშოვნო ფული, ჩემი დაიკოების ცხოვრება, უკეთესობისკენ რომ შევცვალო!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ ლილეს და ნანაკოს! ისინი თქვენ გიღიმიან! ჯერ ვერ გადავწყვიტეთ, ვინ რომელ სართულზე დაიძინებს. ვფიქრობთ, ჩემი დღე იქნება ორშაბათი და კიდევ ორი ​​დღე, მერე - ნანაკოსი. ნამდვილი პრინცესას საწოლივით დიდია! ახლა, შეგვიძლია, ერთმანეთთან სტუმრად რომ ვიაროთ. ჯერ მე დავპატიჟებ ნანაკოს, მერე ის დამიძახებს: „ლილე, მესტუმრე!“ მეც მოვკიდებ ხელს ჩემს სათამაშოებს და მასთან ჩაის დასალევად ავალ!

თორნიკე: პლანშეტი რომ მომცეს და მითხრეს, რომ კეთილმა ადამიანებმა მაჩუქეს, ტირილი დავიწყე. წიგნიც რომ მაჩუქეს, კიდევ უფრო გამიხარდა. იცით, მერე რა მოხდა? - მოდი, გამოვიცნობ! კიდევ გაგახარეს? თორნიკე: კი! მითხრეს: „თორნიკე, გადი ეზოში, იქ რაღაც გელოდებაო“. გავიქეცი და იქ ულამაზესი ველოსიპედი დამხვდა! მაშინვე კი არ დავჯექი, ჯერ ჩავეხუტე! იცით, საერთოდ აღარ დამრჩა სურვილები! არა, ერთი მაინც დამრჩა. ახლა, მჭირდება ახალი ფეხსაცმელი, ველოსიპედით რომ ვიარო!