როდესაც დავიბადე, დედიკოს უთხრეს, რომ საფენების ნაცვლად, კუბო უნდა გაემზადებინა.

მიშველეთ, რომ ღამით მაინც არ ვიტანჯო! 

ლევანი: ძალიან ვწვალობ, ვიტანჯები. ჩემი მუხლები ერთ დიდ ჭრილობად იქცა. იცით როგორ მტკივა კიბეზე რომ ჩავდივარ? მაგრამ ოთხ კედელში ჯდომა, როგორც მსჯავრდებული ბოროტმოქმედი, უფრო მტკივნეულია. გარეთ თუ არ გავალ შეიძლება გავგიჟდე. დედას ვეღარ ჩავყავარ - მე ხომ დიდი ბიჭი ვარ. ერთი ოცნება მაქვს - ფეხზე დავდგე და ერთი ნაბიჯი მაინც გადავდგა. ღმერთს სულ ამას ვეხვეწები, ჯანმრთელი ფეხები მაჩუქოს - ალბათ გაიგებს!

თქვენ ხომ გესმით ახლა ჩემი? ახალი ნორმალური საწოლი მჭირდება. ლეიბზე, რომელზეც ახლა ვწევარ ჟანგიანი ზამბარები ამოდის და როცა აქეთ-იქით ვტრიალდება სულ ზურგში მერჭობა. კიდევ ეტლი მჭირდება. თორემ კეთილმა ხალხმა მათხოვა და სულ გატეხილია. ღმერთო როდის დასრულდება ეს ტანჯვა? მიშველე!