თეონა, დედა: „საშინელი მტანჯველი სიკვდილი ჩემს გოგონას ფეხდაფეხ დასდევს!“ თურმე, კიბო არ არის ამქვეყნად ყველაზე საშინელი დაავადება!

თეონა: „არა მხოლოდ საქართველოში, არამედ მსოფლიოში არცერთ დედას არ ვუსურვებ ამხელა ტკივილის განცდას!“ კეთილი ადამიანების დახმარებით, კიდევ ერთი ქართველი ანგელოზის გადარჩენას გთხოვ, ღმერთო!!!

თითქოს, ყოველგვარმა უბედურებამ აქ, ჭილაშვილების საბრალო ოჯახში, მძიმედ დაავადებულ ბავშვებთან დაიდო ბინა! უფალო, დაეხმარე!

თუ არ დავეხმარებით, კიბომ შეიძლება პატარა ნატალია მოკლას! თურქმა ექიმებმა მისი სიცოცხლისთვის ბრძოლა ახლახან დაიწყეს! ყველას ერთად შეგვიძლია, ამქვეყნად ყველაზე საშინელი და ვერაგი დაავადების დამარცხებაში დავეხმაროთ! უფალო, გევედრებით, შეისმინე ჩვენი ლოცვა და შენი ანგელოზი გადაარჩინე!

თუ საქართველოში ასეთი ანგელოზივით ბავშვები აღარ იკისკისებენ და ჩვენი სიყვარულის ფრთებზე ვეღარ შეძლებენ ფრენას, თუ საკუთარ ქვეყანაში ისინი გარიყულებად იგრძნობენ თავს, გადაშენდება ჩვენი ერიც! მეგობრებო, ისედაც უკვე ძალიან, ძალიან ცოტანი დავრჩით!

იმდენი ვიტირე, დედას მაგრად ვეხუტებოდი, ხელს არ ვუშვებდი და ვემუდარებოდი, რომ დარჩენილიყო! ცრემლებს ვღვრიდი, ვყვიროდი: „დედა, დედიკო, არ წახვიდე, გთხოვ!!! მე ხომ, უშენოდ მოვკვდები...“ მან კი არც შემომხედა, ისე წავიდა და დასამშვიდობებლად არ ჩამეხუტა

ის 75 წლისაა, მისი მეუღლე კი 86-ის! თავად უსინათლოა, მან კი მეხსიერება დაკარგა და მხოლოდ მას ცნობს - ყველაზე საყვარელ და მზრუნველ ადამიანს! ორივე ბავშვივით გულთბილი და კეთილი არის! მათ გვერდით რაც შეიძლება დიდხანს დარჩენა და მათი გულისამაჩუყებელი მზრუნველობით ტკბობა მოუნდება ადამიანს! რომელსაც ჩვენს დროში იშვიათად თუ ნახავთ!!!

ისე ტიროდა!.. და სულ იმეორებდა: ”დედა, დედა, მომხსენი სახვევები!.. ხელებს ვერ ვამოძრავებ...” ჩემი საბრალო ბიჭი ჯერ ვერ ხვდებოდა, რომ ხელები აღარ ჰქონდა!

ისინი ძლივს გადაურჩნენ ხანძარს, მაგრამ ახლა, შიმშილი, სიცივე და ავადმყოფობა კლავთ! ყველაზე შეჭირვებული ოჯახი! ამ ბავშვებმა, საკუთარ სამშობლოში, საქართველოში, თავი გარიყულად არ უნდა იგრძნონ, ეს ჩვენი ვალია!

კარალეთიდან მოვდივარ და ვტირი! ასეთი რამ პირველად დამემართა! ჩვენ ფონდში ათასგვარ გასაჭირს ვუყურებთ ყოველდღე... მაგრამ ეს სულ სხვაა... თან მომყვება გურამის სიკვდილის შიშით სავსე თვალები, მას ხომ, 13 წლიდან სისხლის კიბო არ ანებებს თავს! სალაპარაკო ენაზე ამ დაავადებას სისხლის გათეთრება, მეცნიერულ ენაზე კი - ლეიკოზი ჰქვია!

კიდევ ერთ ბავშვს ტანჯვისთვის არასდროს გავწირავდი! ექიმები მეუბნებოდნენ, რომ ცერებრული დამბლა არ მეორდება. „გააჩინე, მალე გააჩინე და მშვიდად იქნებიო!“ მეც დავუჯერე! ღმერთო, რამხელა ტკივილია! ღმერთმა აშოროს ყველას!

ლოდებისა და რკინის გროვაში, ორი ტკივილი ცოცხლობს! სიცივეს, ავადმყოფობას და შიმშილს ებრძვიან! დახმარებას ითხოვს ეს ორი სული! გვერდს ნუ აუვლით, მეგობრებო!

„დედა არის ჩემი სიცოცხლე!“

„დედა, გეხვეწები არ მიმატოვო!“

„დედა, ეს შენ ხარ?“

„დედა“ - ეს სიტყვა მხოლოდ ლამაზ სიზმრებში მესმის...

„დედიკო, შეიძლება შენს მაგივრად მოვკვდე?“..

„დილით პურს ვჭამთ, საღამოს ისევ პურს... შეგიძლია, ეს პური ხორცად აქციო?..“ - რას სთხოვს ღმერთს ექვსი წლის ანდრია