თეა: ყოველი მოძრაობა ჯოჯოხეთია ჩემთვის. თითქოს გავარვარებული დანები მესობა სხეულში. ტკივილგამაყუჩებელ წამლებსაც კი ვერ ვყიდულობ. იაფფასიანი არ მაძლევს შვებას. ერთი წამითაც არ ჩერდება ტკივილი. ტკივილისგან ღრიალი მინდა, მაგრამ არ შემიძლია - დედაჩემს შეეშინდება. ისედაც ყოველ ჩემს გატოკებაზე ტირის... მოშორებით დაჯდება ხოლმე და ცრემლებს ღვრის... ღმერთო, რა დღეშია ჩემს გამო. ვეუბნები, ნუ ტირი, ჯერ არ მოვმკვდარვარ და არც ვაპირებ... გავუძლებ ამ ტკივილს და მარტოს არ მიგატოვებ. საწოლი, რომელზეც ვწერავრ სულ დაშლილია, გვერდებს მტკენს ზამბარები. ახალ საწოლზე ოცნებასაც ვერ ვბედავ. პურის ფულიც კი არ გვაქვს. ხანდახან მგონია, რომ ყველაზე ელემენტარული ნივთები მომიტანდა სულიერ სიმშვიდეს - კომფორტული საწოლი და ტელევიზორი, გარიყულად რომ არ ვიგრძნო თავი!

ბესო: სხვებს არ ვგავარ და ჩემი ცხოვრებაც უინტერესო იყო. ჩემს მაგივრად ყველაფერს დედაჩემი აკეთებს და თანაც, მთელი დღე წყეულ ეტლში მიწევდა ჯდომა. ახლა კი, ჩემს ცხოვრებას აზრი მიეცა. მიხარია დილით რომ ვიღვიძებ, კომპიუტერს ჩავრთავ ხოლმე, მთელი ჩემი სამყარო იქ არის. ფილმებს ვუყურებ, თამაშებიც არის, შემიძლია ვინმეს დაველაპარაკო! ისეთი ბედნიერი ვარ. თითქოს, უკვე აღარ ვარ ავად, თითქოს უკვე გამოვჯანმრთელდი!

რამაზი: 14 წელია, რაც ჩემი პარალიზებული სხეულის ტყვე ვარ. 14 წელია, დამოუკიდებლად ვერაფერს ვაკეთებ. ჩემი მეუღლე, დედა და ძმა იბრძვიან ჩემი სიცოცხლის ყოველი დღისთვის. ჩემი ძმა ბავშვივით მატარებს ხელით, დედა მაჭმევს, მეუღლე მაცმევს... ახალგაზრდა კაცის ცხოვრება ასეთი უნდა იყოს? რას ვიზამთ? უბედური შემთხვევის დროს, ხერხემალი რომ დამიზიანდა, ღმერთმა არ წამიყვანა, მე და ჩემი ახლობლები სამუდამო ტანჯვისთვის გაგვწირა.

თითქოს კუბოშია!.. მაგრამ საფლავში, ადამიანი ტკივილებს მაინც ვერ გრძნობს და აღარაფერი სჭირდება... ნეტავ, ტელევიზორი მაინც ჰქონდეს, რათა გაიგოს, რომ ჯერ კიდევ ცოცხალია, ჯერ კიდევ ცოცხალი რომ არის საქართველო!

ღმერთს ჩემთვის სხვა გეგმები აქვს

ლევანი: ძალიან ვწვალობ, ვიტანჯები. ჩემი მუხლები ერთ დიდ ჭრილობად იქცა. იცით როგორ მტკივა კიბეზე რომ ჩავდივარ? მაგრამ ოთხ კედელში ჯდომა, როგორც მსჯავრდებული ბოროტმოქმედი, უფრო მტკივნეულია. გარეთ თუ არ გავალ შეიძლება გავგიჟდე. დედას ვეღარ ჩავყავარ - მე ხომ დიდი ბიჭი ვარ. ერთი ოცნება მაქვს - ფეხზე დავდგე და ერთი ნაბიჯი მაინც გადავდგა. ღმერთს სულ ამას ვეხვეწები, ჯანმრთელი ფეხები მაჩუქოს - ალბათ გაიგებს! თქვენ ხომ გესმით ახლა ჩემი? ახალი ნორმალური საწოლი მჭირდება. ლეიბზე, რომელზეც ახლა ვწევარ ჟანგიანი ზამბარები ამოდის და როცა აქეთ-იქით ვტრიალდება სულ ზურგში მერჭობა. კიდევ ეტლი მჭირდება. თორემ კეთილმა ხალხმა მათხოვა და სულ გატეხილია. ღმერთო როდის დასრულდება ეს ტანჯვა? მიშველე!

ნიკოლოზი: ვერაფერს ვხედავ. უსინათლო ბავშვების სპეციალურ სკოლაშიც კი დავდივარ. იქ, ერთი ძალიან საინტერესო ნივთი გვაქვს - პიანინო! პირველად გავიგე ასეთი ლამაზი ხმა. რომ გავიზრდები, ალბათ, მეც დავუკრავ. ჩემი ოცნებაა, მქონდეს პატარა პიანინო, რომელიც ჩვენს სახლში დაეტეოდა. კიდევ, ვოცნებობ ბარბის სახლზე. წარმოვიდგენ ხოლმე, რომ იქ ვცხოვრობ და თავს ბედნიერად ვიგრძნობ. კიდევ, ბევრი გემრიელი საჭმელი მინდა: ტორტი, ხორცი, რძე, იოგურტი, ნაყინი, ძეხვი და პელმენი.

მარინა: ჩემი დღეები დათვლილია. არ ვიცი რამდენ ხანს უნდა ვიტანჯო კიდევ, ვეღარ ვუძლებ ამ ტკივილს. კანი დამისკდა და სისხლი მდის წყლულებიდან. ჩემი შვილის გარდა, მომვლელი არავინ მყავს. მეუღლემ 14 წლის წინ მიმატოვა, როდესაც გაიგო, რომ კიბო მქონდა. მას შემდეგ ვებრძვი დაავადებას და გაჭირვებას. ღმერთმა საუკეთესო შვილი მაჩუქა. ის საჭმელს მამზადებს, ნემსებს მიკეთებს, მაჭმევს და თანაც ახერხებს, კარგად ისწავლოს და საუკეთესო იყოს სკოლაში. გემუდარებით, ძალიან გთხოვთ, მე რომ იმ ქვეყნად წავალ, იზრუნეთ გიორგიზე! უფალი დაგლოცავთ ყველას! – არის რამე ისეთი, რაც შეგიმსუბუქებთ ტანჯვას და ტკივილს? მარინა: საწოლი მჭირდება და გემრიელი საჭმელი მაინც, სიცოცხლის ბოლო დღეებში. მთელი ჩვენი შემოსავალი წამლებში მიდის.

ყველა ადამიანი განსხვავებულად გამოიყურება და გარეგნობით არ უნდა შევაფასოთ! როდესაც ვთქვი, რომ მინდა ვიმღერო და ვოცნებობ მიკროფონსა და დინამიკებზე, დამცინეს. მეუბნებოდნენ, საჭმელი არ გაქვს, რა გემღერებაო? მაგრამ, მხოლოდ პურით ხომ არ იკვებება ადამიანი? საღამოს ერთად დავსხდებით ხოლმე, მე, დედაჩემი და დეიდაჩემი, სიმღერებს ვუმღერი და მათაც უხარიათ. რა უნდა ვაკეთოთ სხვა?

მამუკა: უკვე რამდენი წელია, მკვდარივით ვწევარ. არავის ვახსოვდი, ჩემი ბედი არავის ადარდებდა. არ მეგონა, ჩემს სათხოვარს ვინმე სერიოზულად თუ მიიღებდა. საპარსი და ტელევიზორი ვითხოვე, ერთი თვეც არ გასულა და ყველა ოცნება ამიხდა! ღმერთო, შენ შეისმინე ჩემი ლოცვა, შეისმინე ჩემი ვედრება! ვწევარ და ვფიქრობ, ამ ადამიანებს სიკეთისთვის მადლობა როგორ გადავუხადო?! მაგრამ, რაში სჭირდებათ ჩემი მადლიერება, როდესაც თავად უფალი გადაუხდის მადლობას!

ლია: თურმე, ტკივილის გარდა, ჩემს ცხოვრებაში ღიმილსაც ჰქონია ადგილი. უკვე მეგონა, რომ ვეღარასდროს გავიღიმებდი. სიკვდილს ვეძახდი, სიკვდილს ვნატრობდი, თქვენ კი გამოჩნდით და ასე მახარებთ და მანებივრებთ. შიმშილითა და წამლების გარეშე ვკვდებოდი - მაგრამ ახლა, ისევ სიცოცხლე მინდა! მადლობა! ყველას, ვინც მხარში დამიდგა, ტკივილი და მარტოობა აშოროს ღმერთმა!

ქეთა მზის შვილია, არ უნდა, მის „ვავაზე“ რომ ილაპარაკონ. მას ხომ, ბევრი ნიჭი აქვს: შეუძლია ჭურჭლის რეცხვა, ჯოხების წერა, სარეცხის დაფენა და დედიკოს ცრემლების შეჩერება ერთ წუთში. დედიკო ძალიან უყვარს და ეს ყველაზე კარგად გამოსდის! ისეთი გულთბილია, ნებისმიერ ადამიანს გაათბობს.