„ძალიან მეშინია, ისე არ მოვკვდე, რომ მეგობრები და შვილები არ მყავდეს“

ბავშვებს ეშინოდათ, ჩემს ზურგს უკან იმალებოდნენ და კითხულობდნენ: „ეს ძია ვინ არის?“

მტანჯველი და სწრაფი სიკვდილი თუ ბედნიერი ცხოვრება ქართველი გმირი ჯარისკაცისთვის, რომელიც მზად იყო, ნებისმიერ წუთს საკუთარი სიცოცხლე დაეთმო ჩვენთვის და საყვარელი საქართველოსთვის!

„ნაგვის ურნაში ჩააგდე!“ - მხეცმა ქმარმა მომცა ასეთი რჩევა. საკუთარი შვილი სანაგვეზე როგორ უნდა გადააგდო?! ნუთუ, ასეთი ადამიანები არსებობენ ამქვეყნად? და ამის მერე, თავს ადამიანებად თვლიან? დავუჯერე, ოღონდ შვილი კი არა ის მოვიშორე, მე და ჩემმა გოგონამ კი, ცალკე დავიწყეთ ცხოვრება! ნაგვის ურნაში კი, მისი ნამუსი და ღირსება აღმოჩნდა! დაე, ამის შესახებ იცოდეს ყველამ! „ან მე, ან ის!“ - ასე მითხრა და წავიდა სამუდამოდ. თავის ცხოვრებიდან მხოლოდ მე კი არა, საკუთარი ღირსება და ნამუსი ამოშალა!

„შეხედეთ, უფეხო ბიჭი მოდის, საწყალი!“ - გამვლელთა ასეთი სიტყვები, დანასავით აპობს ქართველი ახალგაზრდის, ბექას გულს. მეგობრებო, ბექა ხომ, ჩვენგან არაფრით განსხვავდება, ისიც მსოფლიოში ყველაზე ამაყი ერის შვილია!

მოკრძალებული ულამაზესი გოგოსთვის რომელმაც სკოლა დაამთავრა სულ ცოტა ხნის წინ, რა უნდა იყოს იმაზე დიდი ტკივილი ვიდრე ის, რომ ახლა, ეტლს არის მიჯაჭვული და ცხოვრების ბოლომდე შეიძლება ხეიბრად დარჩეს! რამხელა განსაცდელია, შვილო!!! ანა, ყველანი ვეცდებით, რომ დაგეხმაროთ! ოღონდ, გული არ გაიტეხო! შენ ღმერთს უყვარხარ!

„ვკვდები და წამლების ფულის გარეშე დამტოვეს! დამეხმარეთ, ძვირფასებო,“ - ლოგინად ჩავარდნილი საბრალო მოხუცი დახმარებას ითხოვს. ჩვენი, ქართველი, ტანჯული მოხუცი! ნუთუ, მის გასაჭირზე თვალებს დავხუჭავთ და დავივიწყებთ?! მოხუცები ხომ, ბავშვებივით არიან, მეგობრებო!

იმდენი ვიტირე, დედას მაგრად ვეხუტებოდი, ხელს არ ვუშვებდი და ვემუდარებოდი, რომ დარჩენილიყო! ცრემლებს ვღვრიდი, ვყვიროდი: „დედა, დედიკო, არ წახვიდე, გთხოვ!!! მე ხომ, უშენოდ მოვკვდები...“ მან კი არც შემომხედა, ისე წავიდა და დასამშვიდობებლად არ ჩამეხუტა

ნინა: „ნუ გეშინია, დეიდა, უბრალოდ ახლა ჩემი დედიკო არის პატარა ბაიასავით! ცრემლებს ვწმენდ, რომ ტირის. კოვზით ვაჭმევ! ასე ვთამაშობთ ხოლმე! ვერ დადის და ვერ ლაპარაკობს, მაგრამ მე ვიცი, რომ ჩემს დედიკოს ძალიან, ძალიან ვუყვარვარ!“

ვკვდები!.. ჩემო ძვირფასებო, გულთან ახლოს მიიტანეთ ჩემი ტანჯვა და შიში! მე ხომ, წამლების საყიდლად ერთი თეთრიც არ დამრჩენია! მერწმუნეთ, კეთილი და კარგი ადამიანის ღირსეული ცხოვრებით ვიცხოვრე!

„დედა, დედიკო, მიშველე! ვკვდე...“ - და სიტყვის დასრულებაც კი ვეღარ მოასწრო... ამის მერე კი, დამიჯერეთ, ყოველგვარი გაზვიადების გარეშე ვამბობ, ასზე მეტჯერ სამუდამოდ დავემშვიდობე ჩემს შვილს! უფალმა ასჯერ დაუბრუნა მას სიცოცხლე, როდესაც კომაში იყო! მაგრამ, სიკვდილი მაინც ებღაუჭება და ჩემი სისხლისა და ხორცის წაყვანას ცდილობს! და აი, სწორედ ეს არის სასწაული! ჩემი შვილი დამოუკიდებლად წამოდგა ფეხზე, მაგრამ მყარად რომ დადგეს, ფონდის მეგობრებო, თქვენი კეთილი გულების თანადგომა სასწრაფოდ გვჭირდება!

სრულიად უსინათლო ბიჭი, რომელიც ფეხებს ძლივს „დაათრევს“ რამე საჭმელი რომ მოიმზადოს, ძალიან სთხოვა ფონდის კორესპონდენტს, მკითხველი არ დასევდიანებულიყო მისი უღიმღამო ცხოვრების ამბავს რომ წაიკითხავს!

უხელფეხოდ დარჩენილი, გუდასავით... ის არავის სჭირდება, თავად კი, ძლივს უმკლავდება ყველაფერს და სიცოცხლისთვის იბრძვის...

სრულიად უსუსური და უბედური. მაგრამ თეიმურაზი ადამიანი და ჩვენი თანამემამულეა! ნუთუ ის არ იმსახურებს ჩვენს თანადგომას და ცხოვრებას ტკივილის გარეშე?!

თითქოს ზურგში ერთდროულად ათას ლურსმანს მაჭედებენ...

ამ ოჯახში ავად არის სამივე შვილი. იშვიათი გენეტიკური დაავადება აქვთ. დავეხმაროთ მათ ამ ვერაგი დაავადების დამარცხებაში!

მხოლოდ ოცი წლის არის! ახალგაზრდაა და ვაჟკაცური! ის კვდება! საშველი კი ძალიან ახლოს არის... მისთვის ყოველი ამოსუნთქვა შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს! ნუთუ არ დავეხმარებით, როდესაც ეს შეგვიძლია?!

დაღუპვის პირას ვართ! უკანასკნელი ძალებით ვიბრძვით! მაგრამ, თუ სიკვდილი მაინც არ აგვცდა, გთხოვთ, ჩვენს შვილებს ნუ მიატოვებთ! მოიხსენიეთ ლოცვებში, მოიკითხეთ ხოლმე, როგორ არიან, როგორ ცხოვრობენ! ჩვენც ზუსტად ასე მოვიქცეოდით!